Wrzos na terenie otwartym wbrew nazwie sugeruje jeden z miesięcy, zakwita już w drugiej połowie sierpnia.
Wrzos jest zimozieloną krzewinką z rodziny wrzosowatych. Żyje w symbiozie z grzybami. Osiąga od 20 do 80 cm wysokości, ma tendencje do tworzenia zwartych płatów. Pojedyncze osobniki dożywają 25 lat.

Jest cenioną roślina miododajną, a miód wrzosowy należy do najlepszych wśród kwiatowych. Z jednego hektara wrzosowiska pszczoły mogą zebrać tyle pyłku, że wystarczy go do wyprodukowania 200 kg słodkiego produktu.

Wrzosowiska często występują w postaci małych płatów – przy drogach, liniach oddziałowych, pod liniami wysokiego napięcia. Większe pojawiają się w miejscach wylesionych, takich jak pożarzyska oraz poligony.
Wrzosowisko w naszej strefie klimatycznej nie jest zbiorowiskiem trwałym, lecz jednym z etapów sukcesji ekologicznej. Po okresie intensywnego rozwoju i przy braku presji gospodarczej zaczynają się pojawiać na nim lekkonasienne gatunki pionierskie – brzozy i sosny. Ich wzrost powoduje zacienienie, co skutkuje powolnym zamieraniem wrzosu. By do tego nie doszło stosuje się zabiegi aktywnej ochrony, polegające na systematycznym usuwaniu roślinności drzewiastej.
W ostanie dni wakacji warto wybrać się do lasu, żeby zachwycić się delikatnymi kwiatami wrzosu.

Źródło: „Echa Leśne” – Grzegorz Okołów