W styczniu w lesie najczęściej spotyka się dzięcioła dużego. Jest to najpospolitszy gatunek dzięcioła. Zwraca uwagę jego kucie. Znane odgłosy uderzeń dzioba w pień rozchodzą się po całym lesie. Szczególnie donośne są w dni mroźne i słoneczne. Zdarza się, że pod uderzeniem dzioba dzięcioła odpadają całe płaty kory. Na wewnętrznej ich stronie można dostrzec ślady żerowania korników. Obok dzięciołów spotykamy w lesie między innymi kowaliki, pełzacze leśne, sikorki bogatki,  oraz czyże. Te owadożerne ptaki przechodzą teraz trudny czas, bowiem nie jest im łatwo zdobyć pożywienie. Kowaliki, które odżywiają się owadami i pająkami, zimą poszukują też nasion drzew. Pełzacz leśny wzbogaca dietę o nasiona świerka. Sikorka bogatka, preferująca w jadłospisie owady i ich jaja, zimą zjada oleiste nasiona i tłuszcze podawane w karmnikach. Czyże, latem prawie niewidoczne, jesienią i zimą skupiają się w duże stada. W poszukiwaniu nasion odwiedzają drzewostany olchowe oraz samotne olsze i brzozy.
Zimą można spotkać również gatunki, które pozornie nie odleciały. Na przykład strzyżyki, które widujemy zimą, przyleciały do nas na zimowanie ze wschodu lub z północy. „Nasze" strzyżyki natomiast odlatują we wrześniu lub październiku do Hiszpanii, południowej Francji i północnych Włoch.
Zdarza się, że część osobników gatunków wędrownych pozostaje jednak na zimę w Polsce. Tak jest na przykład u rudzika i zięby. Grubodziób, choć jest gatunkiem osiadłym, czasami podejmuje niewielkie wędrówki.